วันนี้ไปดูหนังเรื่อง Arrietty มาครับ
จากแหล่งบอกเล่าจากหลายปากว่าเป็นหนังที่ดี
ประกอบกับที่ผมชื่นชอบกับสตูดิโอแห่งนี้อยู่แล้ว
จึงใช้เวลาไม่นานนักในการตัดสินใจไปดูเรื่องนี้
หนังเป็นเรื่องของ เด็กผู้ชายคนนึงที่ป่วยและมาพักฟื้น
ร่างกายที่บ้านของคุณย่าที่ต่างจังหวัด
โดยได้พบกับเด็กสาว เผ่าพันธุ์มนุษย์ตัวจิ๋ว
ที่อาศัยหลบซ่อนอยู่ภายใต้ ใต้ถุนบ้าน
จา่กที่ครั้งแรกเด็กสาวตัวจิ๋ว ไม่ค่อยไว้ใจเด็กหนุ่ม
เวลาผ่านไปมิตรภาพเริ่มแน่นแฟ้นขึ้น และเริ่มเป็น
เพื่อนที่ดีต่อกัน
หนังเรียบง่ายครับ ดำเนินไปเรื่อยๆ แต่ที่น่าแปลกใจคือ
ผมไม่รู้สึกเบื่อกับหนังเรื่องนี้เลย
กลับรู้สึกสนุกกับมันตลอดทั้งเรื่อง
คงเป็นไปได้ว่า หนังนำพาเราไปให้คิดถึงความรู้สึกในช่วงวัยเด็ก
วัยเด็กที่ชอบจินตนาการสิ่งต่างๆ ได้อย่างไม่จำกัด
วัยเด็กที่ชีวิตอยู่ในชนบทที่ผูกพันธ์ธรรมชาติ
หนังได้ทำให้เราคิดถึงสิ่งที่ตกค้างภายในใจมากมาย
การได้สำรวจความรู้สึกในวัยเด็ก
อาจทำให้เราได้รู้ว่า แท้จริงแล้ว ชีวิตเราต้องการอะไรก็ได้ครับ
ผมดูหนังแนวนี้แล้วค่อนข้างอินครับ
สงสัยจะเริ่มแก่แล้วจริง ๆ
วันนี้ไปสัมภาษณ์งานมาที่หนึ่ง
เป็นบริษัทที่อยากเข้าไปทำงานมาก
ที่นี่ทำเกี่ยวกับanimation เค้าก็คุยถึงความฝันเป้าหมาย
ของเค้าที่เืิิ่ริ่มจะทำหนังanimationฉายโรงในปีหน้า
ดูมีการวางแผน และจริงจังมากทีเดียว
เค้าขอเวลาตัดสินใจภายในสัปดาห์นี้ เพื่อคอนเฟิร์มว่า
จะรับผมเข้าทำงานรึเปล่า
ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่หนังเรื่อง A Bugs Life ฉาย
ผมเคยมีความฝันเล็ก ๆ ว่า อยากทำการ์ตูน3D ที่ได้ฉายโรงแบบนี้บ้าง
แต่ก็นึกไม่ออกเลยว่า จะทำฝันแบบนี้ให้เป็นจริงขึ้นมาได้อย่างไร
พยายามหาลู่ทาง ศึกษา ฝึกฝนมาโดยตลอด
จนได้มาเจอกับเจ้าของบริษัทคนนี้
ผมคิดว่าเค้าก็มีจุดเริ่มต้นของความฝันคล้าย ๆ กันกับผมนะ
อายุก็ใกล้ ๆ กันกับผม ได้เห็นจุดเริ่มต้นของงานสายนี้มาด้วยกัน
ได้รู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งแปลกใหม่ในยุคสมัยนั้น และมีความฝันมากมาย
ฝันบางอย่างมันก็ใหญ่โตเกินกว่าที่จะทำคนเดียวได้
จำเป็นที่จะต้องมีูผู้ร่วมทางหลาย ๆ คน
นับตั้งแต่เดินออกจากโรงหนัง ตอนที่ไปดูA Bugs Life
จนถึงตอนนี้
วินาทีนี้เป็นช่วงเวลาที่เฉียดใกล้ความฝันของผมที่สุดแล้ว
แต่ก็ไม่อยากคาดหวังเยอะเกินไปครับ เผื่อใจไว้บ้าง
จากสถิติของชีวิตสอนว่า คนเรามักพบเจอกับความ
ผิดหวัง มากกว่าความสมหวัง จนบางทีผมก็รู้สึกว่า
ชีวิตของผมถูกกำหนดมาให้พบเจอ แต่ความผิดหวังรึเปล่านะ
จนบางครั้งที่ได้เจอกับความสมหวังบ้าง ก็จะรู้สึกว่านี่เราฝัน
ไปรึเปล่านะ นี่มันเรื่องจริงหรือ
ภายในสัปดาห์นี้ผมก็อยากมีโอกาสพูดประโยคนึง
ที่ไม่ได้พูดบ่อยอีกซักครั้งนึงครับว่า
"นี่เราฝันไปรึเปล่า"
สืบเนื่องมาจากผมได้เปิดบล็อกนึงไปไม่นาน ชื่อว่า http://boygointer.exteen.com/
เป็นลักษณะบทความและผมตั้งใจเขียนมาก ซึ่งมันเป็นการตีกรอบให้ตัวเองว่า
การเขียนครั้งต่อๆไป ก็ต้องเขียนให้ดีเช่นกัน แต่บางทีผมก็อยากเขียนอะไรสั้น ๆ
ที่เจอในชีิวิตประจำวันบ้าง มีสาระบ้าง ไม่มีสาระบ้าง ด้วยเหตุนี้เอง ผมจึงทน
ความอึดอัดใจไม่ไหว เลยต้องสร้างบล็อกนี้แยกขึ้นมาครับ
บล็อก http://boygointer.exteen.com/ เป็นบล็อกสำหรับบทความของผม
ส่วนบล็อก http://boygo3d.blogspot.com/ เป็นบล็อกสำหรับเขียนไดอารี่ของผม
จึงแจ้งให้ทราบมา ณ โอกาสนี้ครับ
(หมายเหตุ : สำหรับblogspot คนที่สามารถเข้ามาคอมเม็นท์ได้
ต้องสมัครสมาชิกgoogleก่อนครับ )
